Στρατηγικές διδασκαλίας σχετικές με το τραύμα
Μικρές αλλαγές στις αλληλεπιδράσεις στην τάξη μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά για τους τραυματισμένους μαθητές.
Έως και τα δύο τρίτα των παιδιών στις ΗΠΑ έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα είδος σοβαρού παιδικού τραύματος, όπως κακοποίηση, παραμέληση, φυσική καταστροφή ή βίαιη εμπειρία ή παρακολούθηση βίας. Το τραύμα είναι ενδεχομένως το μεγαλύτερο πρόβλημα δημόσιας υγείας που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας σήμερα (CDC, 2019). Οι τραυματισμένοι μαθητές είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς σε δυσκολίες αυτορρύθμισης, αρνητική σκέψη, υψηλή εγρήγορση, δυσκολία στην εμπιστοσύνη προς τους ενήλικες και ακατάλληλες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις (Lacoe, 2013- Terrasi & de Galarce, 2017). Συχνά δεν έχουν μάθει να εκφράζουν υγιώς τα συναισθήματά τους και αντ’ αυτού δείχνουν την αγωνία τους μέσω της επιθετικότητας, της αποφυγής, του κλεισίματος ή άλλων απωθητικών συμπεριφορών. Αυτές οι ενέργειες μπορεί να φανούν ανταγωνιστικές στους εκπαιδευτικούς που δεν κατανοούν τη βασική αιτία της συμπεριφοράς του μαθητή, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις, αναποτελεσματικές παρεμβάσεις και χαμένο χρόνο μάθησης.
Νευροβιολογικά, οι μαθητές δεν μπορούν να μάθουν αν δεν αισθάνονται ασφαλείς, γνωστοί και φροντισμένοι μέσα στο σχολείο τους (Aupperle et al., 2012). Όταν οι εκπαιδευτικοί είναι προληπτικοί και ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μαθητών που υποφέρουν από τραυματικό στρες και κάνουν μικρές αλλαγές στην τάξη που ενισχύουν το αίσθημα ασφάλειας, αυτό κάνει τεράστια διαφορά στην ικανότητά τους να μάθουν. Ακολουθούν ορισμένα παραδείγματα.
ΔΕΔΟΜΕΝΑ
- ΚατηγορίαΜεθοδολογίες και παιδαγωγικές προσεγγίσεις
- ΧώραΗΠΑ
- ΓλώσσαΑγγλικά
- Είδος πηγήςΙστοσελίδα
